3.10.2008 - Updated 20.10.2017 - Μαίρη Χαρίσκου – 4 ΣΧΟΛΙΑ
Ο Οκτώβρης ήταν πάντοτε μήνας σημαντικός για τους κτηνοτρόφους της χώρας μας. Ήταν ο μήνας που έπρεπε να αφήσουν τα βουνά για να κατέβουν στα πεδινά.
Οκτώβρης και δε γίνεται να μην αναφέρουμε τα χειμαδιά. Είναι φορές, που όλοι εμείς που ζούμε στις πόλεις, ξεχνάμε εκείνη την άλλη Ελλάδα και τις συνήθειες της. Ίσως να φταίει το πέρασμα του χρόνου και ο εκσυγχρονισμός, όμως κάποια πράγματα, σε πείσμα των καιρών, παραμένουν ίδια αιώνες τώρα.
Είναι καλό να μνημονεύουμε αυτές τις σχεδόν αναλλοίωτες παραδόσεις και συνήθειες του τόπου μας. Να τους δίνουμε την προσοχή που τους αξίζει όσο κάποιοι συνεχίζουν να τις διατηρούν.
Ο Οκτώβρης ήταν πάντοτε μήνας σημαντικός για τους κτηνοτρόφους της χώρας μας. Ήταν ο μήνας που έπρεπε να αφήσουν τα βουνά για να κατέβουν στα πεδινά. Για κάποιους ανθρώπους που συνεχίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία στις μέρες μας, είναι ακόμα ο μήνας που πρέπει να μεταφέρουν τα ζώα τους σε μια ευνοϊκότερη περιοχή για να ξεχειμωνιάσουν. Τα χειμαδιά είναι κάτι περισσότερο από έθιμο ή παράδοση, είναι μια ανάγκη επιβίωσης που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις ίδιες πάντοτε ημέρες.
Κι ίσως είναι ένας από τους λόγους που κάνει το επάγγελμα της παραδοσιακής κτηνοτροφίας δυσκολότερο στις ημέρες μας, μια και οι κτηνοτρόφοι πρέπει να διατηρούν δυο σπιτικά και δυο επαγγελματικούς χώρους πλήρως εξοπλισμένους για να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του επαγγέλματος τους.
Η μεταφορά των ζώων συνεχίζει να γίνεται ακόμα και σήμερα με τα πόδια. Πολλοί κτηνοτρόφοι περπατάνε 200 και 300 χιλιόμετρα μαζί με τα ζώα τους μέχρι να φτάσουν στα συμφωνημένα από πριν χειμαδιά.
Στις χώρες του εξωτερικού θα βρούμε πολλές παραδόσεις δεμένες με τα ηλιοστάσια, στην Ελλάδα όμως το έτος χωρίζεται στη μέση από δύο μεγάλες γιορτές, τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Έτσι συνεχίζει να είναι χωρισμένη στα δυο και η ζωή των παραδοσιακών κτηνοτρόφων.
Δεν γνώριζα τίποτα σχετικά με αυτό. Παιδί της πόλης βλέπεις :(
Όταν γράφω παρόμοια κείμενα σκέφτομαι πάντοτε πως αν τα διαβάσουν παιδιά από χωριά θα γελάνε μαζί μας. Ειναι πολλά τα πράγματα που δε γνωρίζουμε γιατί πλέον δεν υπάρχουν και δεν επηρεάζουν τις ζωές μας στις πόλεις
Και όμως κάποια πράγματα σαν και αυτό είναι τόσο στενά συνδεδεμένα με τη ζωή μας, απλά έχουμε διαλέξει να αγνοήσουμε την ύπαρξή τους προτιμώντας μια μπακαλικη γνώση που περιλαμβάνει τον τελευταίο κρίκο πάντα. Αυτά που μας έρχονται έτοιμα δηλαδή
Ημουν κι εγω καποτε ενα παιδι των χειμαδιων.Πηγαιναμε στα βουνα της ηρωικης Δυτικης Μακεδονιας στα τελη Απριλιου και γυριζαμε τελος Οκτωβριου στα χωρια της Λαρισας.Οταν ηρθα στη Θεσσαλονικη,(1967) θυμαμαι ακομα, απο την Αγιου Δημητριου να περνανε ατελειωτα κοπαδια πηγαινοντας προς Χαλκιδικη και επιστρεφοντας την ανοιξη για τα βουνα.Ο δρομος τοτε ηταν στενος και με κυβολιθους.