7.05.2017 - Updated 30.07.2017 - Μαίρη Χαρίσκου
Αν ζορίζεσαι κάθε φορά που βλέπεις το λευκό χαρτί και δε ξέρεις τι να σχεδιάσεις, αν πιστεύεις ότι δεν έχεις φαντασία στη ζωγραφική και νιώθεις εγκλωβισμένος έλα να σου πω τι δούλεψε σε μένα.
Αν ήταν εξομολόγηση θα σου έλεγα πόσο εγκλωβισμένη ένιωθα για πολλά χρόνια σε σχέση με τα σκίτσα μου και πόσο πολύ με στεναχωρούσε αυτό το πράγμα. Δεν είναι εύκολο πράγμα το να θες να ζωγραφίσεις αλλά να νιώθεις πως δεν έχεις φαντασία, σε χαντακώνει ψυχολογικά και σου κόβει τη διάθεση να πιάσεις τα μολύβια σου. Σταδιακά τα παρατάς, το ξαναθυμάσαι μετά από καιρό γιατί οι μεγάλοι έρωτες δε ξεχνιούνται, τα ξαναπαρατάς και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια με επαναλαμβανόμενους κύκλους.
Το ακαδημαϊκό σχέδιο και η ζωγραφική
Την πρώτη φορά που συναντήθηκα με το ακαδημαϊκό σχέδιο ήμουν 15 και όσο καλό μου έκανε άλλο τόσο με παγίδευσε σε ένα κουτάκι. Έμαθα να σχεδιάζω ότι βλέπω, να μετράω, να προσπαθώ να αποδώσω σωστά τις σκιές, να ξύνω τα μολύβια μου με κοπίδια και να χρησιμοποιώ την αγαπημένη σβήστρα – ψωμάκι. Έμαθα ότι ο σωστός ζωγράφος ζωγραφίζει από φυσικού και ότι οι άλλοι είναι ερασιτέχνες. Όχι ότι έγινα τέλεια, αυτό είναι μια διαρκής μάχη με τον εαυτό σου ώστε να ανεβαίνεις συνέχεια επίπεδα και θέλει προσωπικό κόπο και επιμονή, αλλά τα ψιλοκατάφερνα.
Το θέμα όμως είναι πως δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στα φρούτα, τα μπουκάλια, τους πυροσβεστήρες, τα σκαμπό και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο για να μας βάλουν να σχεδιάσουμε. Κανένα όμως. Οκ ήταν μια πρόκληση πάντα η προσπάθεια να τα αποδώσεις σωστά, ενδιαφέρον όμως δεν είχε, βαριόμουν ανελέητα, άσε που φοβόμουν να κουνηθώ γιατί θα έχανα τα μέτρα και τις σκιές. Το ακόμα χειρότερο είναι πως δε δενόμουν με τα σχέδια μου, πήγαινα να κάνω φασίνα, έβρισκα μια στοίβα χαρτιά με φρούτα και πυροσβεστήρες και τα πετούσα στα σκουπίδια, γιατί οκ ποιος θέλει να κρατήσει ως έργο τέχνης έναν πυροσβεστήρα όσο άρτιος κι αν είναι σχεδιαστικά; Θα έβαζες εσύ στον τοίχο σου έναν πυροσβεστήρα; εγώ όχι.
Όλο αυτό όμως, εγκλώβισε τη φαντασία μου, τη μηδένισε ουσιαστικά. Δε μπορούσα να σχεδιάσω αν δεν έβλεπα κάτι, ένιωθα εντελώς ανάπηρη. Έβλεπα υπέροχα σχέδια άλλων και ζήλευα. Γιατί εγώ δεν ήθελα να σχεδιάζω το υπαρκτό, ήθελα να σχεδιάζω το ανύπαρκτο και το ανύπαρκτο χλωμό να το βάλεις να σου ποζάρει για μερικές ώρες ώστε να κάνεις τη δουλειά σου.
Άρχισα να το ψάχνω περισσότερο
Άρχισα να μελετώ άλλους, να βλέπω διάφορα video μπας και βρω τη λύση στο πρόβλημα. Κάποιοι πρότειναν την τεχνική του photomanipulation. Βρίσκουν διάφορες φωτογραφίες από το ίντερνετ και τις συνθέτουν στο photoshop όπως θέλουν και μετά αντιγράφουν την εικόνα. Εμένα μου ακούγεται γελοίο αυτό, πάλι βασίζεσαι στο υπαρκτό που είναι δουλειά άλλων και ντάξει άμα είναι να φας τόσες ώρες για να κάνεις photomanipulation εξειδικεύσου σε αυτό. Είχα κάνει παλιά μερικά photomanipulation για την πλάκα μου και για να μάθω καλύτερα photoshop όμως δε θεωρώ ότι η λύση στο πρόβλημα είναι αυτή. Άλλοι προτείνουν το να συνθέτεις στο χαρτί δύο άσχετα πράγματα μεταξύ τους, αυτό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά και πάλι πρέπει να κάνεις ολόκληρο ψάξιμο για να βρεις τις σωστές φωτογραφίες που θα σε εμπνεύσουν.
Έμοιαζε με αδιέξοδο. Οπότε σχεδίαζα τον βραστήρα που είχα στον πάγκο (πριν ανατιναχτεί) ή το γκιούμι στη σόμπα για να περάσει η ώρα και να εκτονωθώ λίγο με τα μολύβια μου.
Οι τυχαίες μουτζούρες μου
Και μετά, μια μέρα, όπως κοιτούσα το λευκό μου χαρτί, άρχισα να κάνω τυχαίες γραμμές. Να μουτζουρώνω χωρίς να σκέφτομαι. Κι όπως κοιτούσα τις τυχαίες γραμμές άρχισα να βλέπω τη δυναμική των τυχαίων σχημάτων να μετουσιωθούν σε κάτι. Απροσδιόριστο αυτό το κάτι. Και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι ψαράνθρωποι μου που αν μαζέψω όσα σχέδια έκανα με δαύτους τον τελευταίο καιρό θα μπω στον πειρασμό να στήσω ολάκερη ιστορία. Κι όσο έβγαιναν πράγματα τόσο κολλούσα και συνέχιζα να σκιτσάρω και να βγάζω κι άλλες μορφές. Άλλοτε είχαν ενδιαφέρον, άλλοτε όχι, όμως αυτό δεν είχε σημασία. Είχα κάτι, ολόδικό μου επιτέλους κι αυτό με ωθούσε στο να σκιτσάρω κάθε μέρα, σχεδόν συνεχόμενα στον ελεύθερο χρόνο μου που συνήθως ήταν αργά το βράδυ.
Έλεγα από πέρσι ότι έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να σχεδιάζει κάθε μέρα γιατί αντικειμενικά είναι ο μόνος τρόπος για να βελτιωθείς και να σου γίνει συνήθεια, και πραγματικά ένα χρόνο τώρα έχω μονίμως δίπλα μου μολύβια και ένα sketchbook. Δε μπορώ να πω ότι τα χρησιμοποιούσα, στο τσακίρ κέφι θα έκανα ένα σχέδιο τη βδομάδα, αν και τελικά το γέμισα, έμειναν μόνο 2 σελίδες πριν αρχίσω με τις τυχαίες γραμμές.
Τώρα όμως είναι αλλιώς, τώρα δε μου αρκεί καν το μικρό μέγεθος του sketchbook που το θεωρούσα πιο θελκτικό από άποψη χρόνου για μικρά σκίτσα. Πιάνω στοίβες με φτηνά Α4 χαρτιά που έχω για τον εκτυπωτή μου και τις γεμίζω τη μια μετά την άλλη με ακατανόητο για μένα ρυθμό. Είναι φορές που κι αυτά μου φαίνονται μικρά και έχω στην άκρη του μυαλού μου να αρπάξω τα 35Χ50 ή 50Χ70 στρατσόχαρτα για να επεκταθώ αλλά πιστεύω ότι ακόμα είναι νωρίς και θα αρχίσω να ψειρίζω τις γραμμές και τις σκιές περισσότερο όπως κάνω με το ακαδημαϊκό οπότε το αφήνω. Το ζόρι μου άλλωστε ήταν η φαντασία και αυτή τη στιγμή δε θέλω με τίποτα να χάσω το ρυθμό μου, δε με νοιάζει να είναι άρτια τα σχέδια μου, ούτε καν να έχουν σκιές και μάλιστα σωστές, δε με ενδιαφέρει καθόλου τίποτα από ότι θα κοιτούσα παλιότερα, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να παράγω μοναδικές εικόνες τη μια μετά την άλλη κάθε μέρα κι αυτό να μείνει ως συνήθεια.
Είναι φορές που σκέφτομαι να τις βάζω στη Facebook σελίδα του SheBlogs αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν το θέλω και ψιλοφλερτάρω με το instagram. Στην περίπτωση που θέλετε να με ακολουθήσετε στο instagram θα με βρείτε στο instagram.com/mchariskou/ που το χρησιμοποιώ μόνο για ζωγραφική.