7.12.2018 - Μαίρη Χαρίσκου

Έχεις σκεφτεί πόσο διαφορετικές συνήθειες έχει κάθε άνθρωπος κατά την περίοδο των γιορτών; Πόσο διαφορετικά σκέφτεσαι εσύ τα Χριστούγεννα από τους γύρω σου και τι ζεσταίνει την καρδιά σου;

Με ένα φλυτζάνι μυρωδάτου ζεστού καφέ και τον γλυκό ήχο των ξύλων που χαρίζουν τη ζεστασιά στο χώρο και τη διάθεση μου, σκεφτόμουν ότι είναι καιρός να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα στο παραμελημένο μεν αλλά πάντοτε αγαπημένο SheBlogs.

Κι όπως χάζευα διάφορα χριστουγεννιάτικα στο Pinterest για μια πρωινή δόση έμπνευσης σκέφτηκα ότι στο τέλος, κερδίζουν τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων.

Όλες εκείνες οι συνήθειες με τις οποίες μεγαλώσαμε, οι γεύσεις, οι μυρωδιές, οι ήχοι, οι στιγμές που ζήσαμε με τα αγαπημένα πρόσωπα και τις οικογένειες μας.

Δεν έχει σημασία πόσο λαχταριστή μας φαίνεται μια ξενόφερτη συνταγή για παράδειγμα. Σίγουρα το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι πως πρέπει να τη δοκιμάσουμε. Και θα τη δοκιμάσουμε κάποια στιγμή. Μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι. Μπορεί να μας αρέσει, μπορεί και όχι. Αλλά μετά θα την ξεχάσουμε κατά πάσα πιθανότητα και τον επόμενο χρόνο θα σκεφτούμε να δοκιμάσουμε κάποια άλλη. Βλέπεις της λείπει ένα μαγικό συστατικό όσο υπέροχη κι αν είναι. Το άρωμα των παιδικών μας χρόνων.  Αυτό που μας έκανε να βιώνουμε τα Χριστούγεννα με το δικό μας ξεχωριστό τρόπο. Έτσι, εγώ τα Χριστούγεννα θα τρώω πάντα γεμιστό κοτόπουλο με ρύζι, συκωτάκια και κουκουνάρι που θα έχει μαγειρευτεί στο σπίτι μου. Το σενάριο του να μαγειρευτεί σε άλλο σπίτι το ίδιο κοτόπουλο δε παίζει. Έχω κάνει χριστουγεννιάτικο καυγά γι’αυτό το λόγο επειδή δε μύριζε το σπίτι, όποτε όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν δείτε μια παλαβή να γυρίζει όλα τα σουπερμάρκετ και κρεοπωλεία για να βρει το μεγαλύτερο κοτόπουλο ώστε να χωράει περισσότερη γέμιση, εγώ θα είμαι.

Κι όπως γράφω αυτές τις γραμμές, χαζεύω το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου. Είναι λευκό. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου χρόνων δεν ήταν ποτέ λευκό. Μα ήταν αυτό, το λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο που μπορούσε να αναδείξει τα υπέροχα χριστουγεννιάτικα στολίδια των παιδικών μου χρόνων που κρατώ σαν φυλαχτά. Όσα δηλαδή δεν ήταν γυάλινα και γλύτωσαν από τα παιδικά μου χέρια.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου χρόνων ήταν γεμάτο μανιτάρια αμανίτες από χαρτοπολτό. Με το πέρασμα των χρόνων χάλασαν τα περισσότερα και μου έμειναν 2-3 μόνο που προστάτευα όσο μπορούσα γιατί τα αγαπούσα και δε κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα. Κι όταν πριν λίγα χρόνια είδα αμανίτες που βρήκε η ξαδέρφη μου σε τοπικό κατάστημα έλαμψαν τα μάτια μου τόσο πολύ που μου τα χάρισε γιατί ήταν κλειστό το μαγαζί που τα πήρε. Πλέον κυκλοφορούν αμανίτες στα μαγαζιά με λίγο ψάξιμο. Φυσικά δεν είναι της ίδιας ποιότητας με εκείνα τα παλιά μανιτάρια χαρτοπολτού αλλά και πάλι με κάνουν να χαμογελάω γιατί είναι δεμένα με τη μνήμη των παιδικών χρόνων. Κι ίσως κάποτε να ξαναποκτήσω και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στο σχήμα των κεριών που γαντζώνουν με μανταλάκια, όπως εκείνα που είχε διαλέξει η μητέρα μου για το δέντρο των παιδικών μου χρόνων.

Όπως γράφω αυτό το κείμενο ακούω ιντερνετικό σταθμό με χριστουγεννιάτικα τραγούδια επίσης. Μου φτιάχνουν τη διάθεση κάθε Δεκέμβρη, είναι μια συνήθεια 7-8 ετών νομίζω. Κι όσο κι αν λατρεύω το Baby it’s cold outside που δε θα βαρεθώ ποτέ να ακούω, αν ψάξεις μέσα μου θα βρεις το ταπεινό “Χιόνια στο καμπαναριό” που μπορεί οι στίχοι του να μιλάνε για το Χριστούλη και την εκκλησία αλλά στη δική μου μετάφραση κάπως δένονται  με το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και τα πρωινά που με ξυπνούσε η μητέρα μου για να δω τις χιονονιφάδες να πέφτουν από τον ουρανό.

Ίσως τα χριστουγεννιάτικα δώρα με τα χαρούμενα περιτυλίγματα και τις πανέμορφες κορδέλες κάτω από το δέντρο να είναι μια εικόνα έντονα δεμένη με τις χριστουγεννιάτικες μνήμες πολλών ανθρώπων. Αλλά όχι με τις δικές μου. Δε θυμάμαι ποτέ χριστουγεννιάτικα δώρα κάτω από το δέντρο και δε με αγγίζει η εικόνα. Επίσης δε θυμάμαι ποτέ χριστουγεννιάτικα ημερολόγια με σοκολατάκια και αντικειμενικά δε θα ήξερα καν πως να το διαχειριστώ αν με έπιανε καμιά υπογλυκαιμία νυχτιάτικα ανεξαρτήτως ημέρας.

Επίσης δεν είμαι μαθημένη σε επίσημα τραπέζια Χριστουγέννων και ρεβεγιόν που όλοι φοράνε τα καλά τους.  Όσο μπας κλας και να είναι πάντα θα προτιμώ την παντοφλίτσα και την άνεση μου στα ζεστά χωρίς ταλαιπωρία.  Άσε που δε σε στενεύουν και τα ρούχα μετά το φαγητό ούτε σε πονάνε τα πόδια ανελέητα.

Φυσικά δε σνομπάρω τις χριστουγεννιάτικες συνήθειες άλλων ατόμων, μη παρεξηγηθούμε κιόλας. Δε θα το έκανα ποτέ αυτό.  Απλώς δεν είναι δεμένες με τις δικές μου χριστουγεννιάτικες συνήθειες και δε με συγκινούν σε προσωπικό επίπεδο. Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, με διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές συνήθειες και εντελώς διαφορετικές μνήμες.

Το μόνο μας κοινό τελικά, είναι ότι όλοι κρατάμε το πιο γλυκό κομμάτι των Χριστουγέννων των παιδικών μας χρόνων βαθιά μέσα στην καρδιά μας πασπαλισμένο με τις δικές του μυρωδιές, γεύσεις και μελωδίες. Αυτό το κομμάτι που δεν θέλουμε να αλλάξουμε ή προσπαθούμε να διατηρήσουμε ζωντανό όσα χρονιά μπορούμε γιατί μας θυμίζει τις πιο αγνές και γλυκές εκδόσεις του εαυτού μας. Κι αυτό το κομμάτι είναι τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων. Το κομμάτι που μπορούμε να διατηρήσουμε και να επαναλάβουμε ως προσωπική παράδοση ανεξαρτήτως χρημάτων και οικονομικής κατάστασης.

Ότι κι αν κάνεις αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, όπου κι αν σχεδιάζεις να πας, απλά να θυμάσαι, ότι στο τέλος, κερδίζουν πάντα τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων.