Βάση γλυκιάς τάρτας

23.11.2007 - Updated 8.11.2017 - Μαίρη Χαρίσκου – 13 ΣΧΟΛΙΑ

Δε χρειάζεται να γνωρίζουμε 45.000 συνταγές για τη βάση μιας τάρτας ή μιας πίτας. Μία και πετυχημένη, μας φτάνει για τις περισσότερες συνταγές.

Συνήθως όταν δοκιμάζω μια νέα συνταγή, την ακολουθώ κατά γράμμα για να δω τα αποτελέσματα. Φυσικά δεν είναι πάντοτε καλά. Πολλές φορές έχω βάλει τα γέλια με τα αποτελέσματα. Και αρκετές φορές τα έχω βάλει με τον εαυτό μου που δεν ακολούθησα τη σίγουρη γνωστή λύση.

Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε συνεχώς. Δε χρειάζεται να γνωρίζουμε 45.000 συνταγές για τη βάση μιας τάρτας ή μιας πίτας. Μία και πετυχημένη, μας φτάνει για τις περισσότερες συνταγές. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε ελεύθερα με τη γέμιση της τάρτας ή της πίτας μας.

Άλλωστε υπάρχει κι ένας ακόμη παράγοντας, που ποτέ δεν είναι σταθερός. Το μέγεθος του σκεύους. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος λογικός άνθρωπος να πάει να αγοράσει μία φόρμα τάρτας ή ένα ταψί νούμερο τάδε. Θα χρησιμοποιήσει αυτό που ήδη έχει. Σε αυτή την περίπτωση φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε περισσότερη ή λιγότερη ποσότητα μείγματος από αυτή που χρειαζόμαστε.

Στην συνταγή μου για βάση τάρτας, πάντοτε μου περισσεύει μια μικρή ποσότητα, την οποία ψήνω και τρώω ως μπισκότο. Με ζεστό καφέ, είναι πεντανόστιμο το περίσσευμα μου, που αλλιώς θα το πέταγα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα το κρατούσα στο ψυγείο μέχρι να χαλάσει και να το πετάξω.

Επιμένω να μη θέλω να κάνω λιγότερη ζύμη, προτιμώ να περισσεύει λίγο παρά να μη μου φτάνει. Άσε που έχω και την κακή συνήθεια να εχμ… δοκιμάζω πάντοτε τις ωμές γλυκές ζύμες. Για να πω την αμαρτία μου, ωμές μου φαίνονται πιο νόστιμες από ότι ψημένες.

Τι θα χρειαστούμε για τη ζύμη της τάρτας

• 200 γρ. αλεύρι
• 100 γρ. μαργαρίνη
• 1 κουταλιά σούπας ζάχαρη
• 1-2 κουταλιές σούπας κρύο νερό
• και φυσικά ένα ταψάκι τάρτας μεσαίου μεγέθους, μια λεκανίτσα, έναν πλάστη, καμιά λαδόκολλα αν σας βρίσκεται και λοιπά βοηθητικά σκεύη που όσο περισσότερα λερώσετε, τόσο περισσότερα θα πλύνετε

Πως φτιάχνουμε τη βάση για τάρτα

Πριν ξεκινήσω τη μείξη των υλικών, συνηθίζω να βάζω στην κατάψυξη για πέντε λεπτά την μαργαρίνη και ένα ποτήρι με νερό. Η ζύμη μας γίνεται καλύτερη όταν αυτά τα δύο είναι αρκετά κρύα.

Ρίχνω σε μια λεκάνη το αλεύρι με τη ζάχαρη και τα ανακατεύω με το χέρι μου. Δεν υπάρχει λόγος να πάρω κουτάλα, διότι και καθότι, θα το χώσω το χεράκι μου στη ζύμη, γιατί να λερώνω και την κουτάλα;

Στη συνέχεια προσθέτω το βούτυρο κι αρχίζω να ζουλάω (πολύ μ’ αρέσει αυτή η λέξη) τα υλικά στη λεκανίτσα μου, μέχρι να αρχίσουν να γίνονται κομματάκια. Ρίχνω μια κουταλιά κρύο νερό και συνεχίζω.

Σκοπός μου, είναι να κάνω μια πεντανόστιμη μπαλίτσα ζύμης, που θα πλάθεται εύκολα και δε θα κολλάει στα χέρια μου. Οπότε αν το κρίνω σκόπιμο ρίχνω άλλη μια κουταλιά νερό. Εδώ κολλάει η έκφραση “όσο σηκώσει” που λέγανε παλαιότερα στις συνταγές. Αν σας πέσει περισσότερο αλεύρι και κολλάει η ζύμη σας, μπορείτε να βάλετε λίγο αλεύρι ακόμα για να έρθει στα ίσα του.

Όταν νιώσετε ευχαριστημένοι με τη ζύμη σας, είναι ώρα να κάνετε διάλειμμα για να πιείτε έναν καφέ. Η ζύμη σας απαιτεί ξεκούραση, γιατί τη ζαλίσατε με τόσο ζούληγμα. Βάλτε την στο ψυγείο για ένα μισάωρο μέχρι να τελειώσετε τον καφέ σας.

Αφού ξεκουραστείτε και οι δύο, απλώστε στο τραπέζι ή στον πάγκο σας μια λαδόκολλα και πάρτε τον πλάστη στα όμορφα χεράκια σας. Είναι ώρα να ανοίξετε τη ζύμη σας σε ένα ωραιότατο φύλλο. Όταν αποκτήσει το μέγεθος που πρέπει, το οποίο θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το ταψάκι της τάρτας σας, είναι ώρα για τα ταχυδακτυλουργικά της ημέρας.

Πρέπει να βρείτε τον τρόπο που σας βολεύει για να μεταφέρετε τη ζύμη στο ταψάκι χωρίς να σκιστεί. Καλό είναι, να έχετε απλώσει λίγο βούτυρο στο ταψάκι για να μη κολλήσει στο ψήσιμο.

Αφού τα καταφέρετε λοιπόν (αν δε τα καταφέρατε, ας προσέχατε, κολλήστε τώρα τα σκισίματα μεταξύ τους με τη ζύμη που σας περίσσεψε), πιέζετε ελαφρά προς τα κάτω τη ζύμη στις άκρες ώστε να καλύψει το χαρακτηριστικό βαθούλωμα που έχουν τα ταψάκια για τάρτες.

Στη συνέχεια στρώνετε τη ζύμη στα πλαϊνά τοιχώματα και κόβετε ότι περισσεύει. Αφού νιώσετε περήφανοι με την εργασία σας, πάρτε ένα πιρούνι κι αρχίστε να τρυπάτε τη ζύμη σα μανιασμένοι. Όσο περισσότερες τρυπούλες κάνετε τόσο μεγαλύτερο bonus θα κερδίσετε κατά τη διάρκεια του ψησίματος.

Οι ζύμες συνηθίζουν να φουσκώνουν από τα νεύρα τους στον καύσωνα του φούρνου, μη νομίζετε ότι τους αρέσει να ψήνονται στους 170 βαθμούς Κελσίου. Εσείς βογκάτε στους 40 βαθμούς Κελσίου, σκεφτείτε τι τραβάνε αυτές. Γι’ αυτό το λόγο, η συγκεκριμένη ζύμη απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση και πολλές τρυπούλες για να αναπνέει.

Αν τη δείτε να φουσκώνει όση ώρα ψήνεται, αρπάξτε το πιρούνι και κάντε προσεκτικά μερικές τρυπούλες ακόμη. Θα σας χαμογελάσει ξεφουσκώνοντας και μέσα σε 10-15 λεπτάκια, ανάλογα στο φούρνο σας, θα ροδοκοκκινίσει και θα νιώθει πανέτοιμη να υποδεχτεί τους επισκέπτες της. Εχμ… τη γέμιση που θα αποφασίσετε να βάλετε εννοούσα.

Update σημείωση [Απρίλης 2008]: Μια πετσέτα κουζίνας αντικαθιστά μια χαρά το ρόλο της λαδόκολλας για να ανοίξετε το φύλο.